Reis naar Argentinië en de hongerige hond

Zo, alweer een hele tijd geleden dat ik wat geschreven heb. Hoog tijd voor een update.

Half april was het al weer 3 maanden geleden dat ik in Bolivia aankwam, en dus liep mijn visum weer af. Ik had net als vorig jaar weer bijna alle benodigde papieren bij elkaar voor het aanvragen van een maand- en jaarvisum. Alleen het uittreksel van het bevolkingsregister van Portachuelo ontbrak nog (was ik al aan begonnen) en ook twee papieren (van notaris en van advocaat) die aangeven wat voor werk ik doe en hoe ik me financieel redt. Maar doordat ik niet meer in Portachuelo woon, mijn gewijzigde werksituatie, de onzekerheid over of ik in Bolivia blijf of naar Nederland terugga en de absurde prijsstijging van het visum heb ik besloten om opnieuw lekker op reis te gaan in plaats van alle bureaucratie af te maken.

Dit keer ben ik samen met Herland, een Boliviaanse vriend van me, op reis gegaan. Hij woont en werkt sinds 2002 in Spanje maar is nu 2 maanden op bezoek bij zijn familie. We besloten naar Argentinië te gaan. We twijfelden of we naar Salta in het noorden van Argentinië zouden gaan of dat we door zouden reizen naar Buenos Aires en evt. Mar de Plata. Herland wilde niet al te lang weg blijven en ik zag op tegen een reis van bijna 2 dagen in een bus.

Een dag van te voren waren we in het busstation om de kaartjes te kopen. We wilden toch naar Buenos Aires gaan, maar toen we de prijs en reistijd hoorden begonnen we weer te twijfelen. We gingen even naar internet om te kijken wat er in Salta te beleleven valt en hoe het qua hotels zit enzo. Precies op dat moment kreeg ik een verjaardagsmailtje van Tania, een vriendin die in Buenos Aires woont. Ze is Boliviaanse, ik ken ze sinds 2002 van de kerk in Montero, en ze studeert nu theologie in Argentinië. Ik dus gelijk een mailtje teruggestuurd of ze even op msn kon komen. En zo kwam het dat we in één klap last minute besloten om toch naar Buenos Aires te gaan, goedkoop onderdak regelden in de universiteit en onze eigen lokale gids hadden. Helemaal geweldig!!! Tania verklaarde ons wel voor gek dat we alles even op het laatste nippertje regelden en 2 dagen heen en 2 dagen terug in de bus zouden zitten voor slechts één weekend Buenos Aires. Ze vroeg ons meerdere keren om vooral te bevestigen dat we echt zouden komen zodra we de tickets in handen hadden. Ik vind het wel grappig om zo te improviseren en wordt steeds makkelijker (Boliviaanser? of meer ervaren?) in de voorbereidingen.

Woensdag om 5 uur p.m. vertrokken we uit Montero. Donderdag, mijn verjaardag, heb ik in de hele dag in de bus zittend doorgebracht. Bij de grens hebben we in totaal 7 uur moeten wachten, en vrijdag om 1 p.m. kwamen we uiteindelijk aan op het busstation Liniers in Buenos Aires.

Tania en haar vriend hebben ervoor gezorgd dat we een geweldig weekend hadden. Het was weekend en bovendien Pasen dus hadden ze alle tijd om samen met ons op stap te gaan. We hebben de stad bekeken: pleinen, een boulevard langs een haven, ... erg europees allemaal. Ook meer europees bloed in de mensen hier. We hebben geshopt in een markt, heel even gevist, hun vrienden leren kennen, pasen gevierd in hun kerk inclusief paasontbijt, een rondvaart gemaakt over een rivier, ze hebben een barbeque voor ons georganiseerd in de tuin van de universiteit, enz. We hebben erg genoten van dit weekend Buenos Aires en vooral van de vriendschappen.

Wat genant maar ook wel grappig zijn soms de cultuurverschillen. Toen Tania een jongen aan me voorstelde begroette hij me met een kus op de wang. Daarna nog een andere jongen en hetzelfde ritueel. Ik liet het maar toe want tsja, in Argentinië kussen mannen elkaar bij het begroeten en ieder zijn gewoonten he?! Toen de jongens net de deur uit waren vertelde Tania doodleuk dat die eerste jongen homo was. Aaaahhhhhhh....... :$ Heb daar sindsdien toch maar wat minder respect voor cultuurverschillen laten zien (soms erg handig dat ik lang ben, gewoon rechtop blijven staan en een hand geven ;) ).

De terugweg ging iets sneller omdat het passeren van de grens in de andere richting heel veel makkelijker gaat (1 uur i.p.v. 7 en bovendien niet de 3 of 4 extra bagagecontrolepunten in Argentinië).

Anderhalve week geleden ging ik op bezoek bij een kind die vroeger naar Hasta Crecer ging (kinderproject waar ik in 2002 werkte). Zij is 15 en heeft sinds januari een dochtertje. Haar moeder had me uitgenodigd voor "het water op de baby gieten" een soort voor-doop van Katholieken, het eigenlijke doopritueel komt dan later in de kerk. Ik wist niet precies wat het inhield en ik heb het hele gebeuren gemist want ik liep even de straat op om een telefoontje te beantwoorden, en toen ik terugkwam was het al voorbij. Maar de lunch was lekker en daarna hebben we nog in de achtertuin zitten kletsen en drinken. Toen ik even opstond om naar de baby te lopen hing er ineens een hondje aan mijn enkel. Zonder blaffen en uit het niets was ie daar opeens. Ik probeerde hem te grijpen maar toen beet ie in mijn pols en hand. Op zich niet diep, slechts wat schrammen, maar het is hier gevaarlijk i.v.m. besmettingen. Hondsdolheid komt hier vrij algemeen voor en is een dodelijke ziekte. We hebben gelijk de wondjes uitgewassen met water en zeep. Volgens de eigenaar van de hond is ie ingeent maar toen we het certificaat gingen vragen konden ze alleen die van hun andere honden vinden. Dus maar geen risico genomen en de rabies-vaccinaties gaan halen: Elke dag 1 injectie rond mijn navel, 5 in totaal. De hond wordt 10 dagen in de gaten gehouden en als ie vandaag (woensdag 29 april) niet is dood gegaan dan is er niets aan de hand. Als ie dood zou zijn gegaan moeten ze zijn schedel openen en in zijn hersenen naar tekenen van hondsdolheid zoeken. Als de hond besmet blijkt te zijn dan moet ik nog 15 of meer injecties krijgen. Maar goed er lijkt niks aan de hand te zijn dus ik kom er waarschijnlijk met "slechts" 5 vanaf.

Verder lijkt het er steeds meer op dat ik weer terug ga naar Nederland. Hier werken is toch lastig en de salarissen zijn erg laag. Maar definitief is mijn besluit nog niet.