De Kikker

Ik had beloofd nog wat te schrijven over de laatste weken in Bolivia. Hier komt het verhaal van de cursus en de kikker.

Zoals ik in mijn vorige stukje al schreef hebben we een cursus “Commercialisering van melkproducten” gehad in Portachuelo. Een man en een vrouw uit Santa Cruz kwamen naar Portachuelo om deze cursus te geven. We hebben eerst 2 dagen les gekregen over yogurt- en kaasbereiding, en een paar weken later hadden we nog een lesdag met diverse onderwerpen.
Omdat de eerste les uit twee aaneengesloten dagen bestond, bleven de cursusleiders op de boerderij slapen. De middag voordat ze aankwamen ging ik dus de matrassen klaarleggen, lakens en kussens erop leggen en het huisje schoonmaken. Ze zouden in mijn huisje gaan slapen en ik zou dan die nacht in het kinderhuis gaan slapen. Aangezien ik vermoedde dat de dame de huisdieren die normaal in mijn badkamer verbleven niet zou waarderen besloot ik de kikkers te evacueren. In het raamkozijn zaten namelijk regelmatig twee a drie kleine kikkertjes en bij het doucheputje een grote van een centimeter of tien. De grote was een andere soort dan de kleintjes, maar allemaal hadden ze zuignapjes aan de tenen.
Ik besloot de grote kikker met een bezem naar buiten te jagen. Maar ja, die had daar natuurlijk weinig zin in en hij sprong tegen de wand en bleef achter de leidingen van de wasbak tegen een tegel plakken. Na wat geprik met de bezemsteel kwam hij toch weer in beweging en verliet de badkamer. Ik draaide me even om om de deur dicht te doen zodat ie niet terug kon springen. Ik draaide me weer om zodat ik het uitzettingsbeleid kon voortzetten, maar de kikker was al ondergedoken. Ik dacht dat ie onder het bureau zou zitten want hij kon volgens mij niet echt een andere kant op. Maar dat viel tegen. Hij was zelfs na intensief zoeken nergens meer te vinden.
Ik ging even naar Alvaro in de hoop dat de kikker na een tijdje wel weer tevoorschijn zou komen en ik hem alsnog naar buiten kon loodsen. Met stille hoop dat het nog wel mee zou vallen, vroeg ik aan Alvaro of vrouwen in Bolivia ook bang voor kikkers zijn, of dat ze het wel gewend zijn. Maar helaas, Alvaro dacht dat Boliviaanse vrouwen de kikker waarschijnlijk ook niet zouden waarderen. En tsja, deze vrouw kwam ook nog eens uit Santa Cruz (= een moderne stad met 1 miljoen inwoners) dus veel zou ze ook wel niet gewend zijn.
Al snel arriveerden onze gasten. Ik heb nog een keer gekeken of ik de kikker kon vinden, maar tevergeefs. Hopend dat de kikker tijdens hun korte verblijf niet tevoorschijn zou komen, besloot ik maar niets te zeggen zodat ze misschien onbezorgd zouden kunnen slapen.

De volgende ochtend begonnen we de cursus met het maken van yoghurt. De man legde uit dat een goede hygiëne erg belangrijk is en dat je dus altijd moet beginnen met het goed wassen van je handen. “Zeker ik” zo zei hij “want ik heb vanmorgen een kikker beet gehad”. “Oeps” dacht ik “dat klinkt niet goed”. Omdat we in de les zaten ben ik er verder maar niet op in gegaan. Maar ’s avonds gingen we in het dorp was eten. In de auto vroeg ik naar de kikker die hij beet gehad had, en vol vuur vertelde hij dat zijn collega ’s morgens toen ze wakker werd een kikker in de ogen keek. Daarna zou ze op het matras hebben staan springen en moest hij de kikker verwijderen. Tsja, ik heb mijn best gedaan om het te voorkomen, maar eigenlijk vond ik het stiekem toch ook best wel erg grappig. Alleen jammer dat ik er niet bij was toen ze hem vond..