Alles weer op het laatste moment.

Op eerst kerstdag hebben we met het hele gezin (mijn ouders, twee zussen en ik) gegourmet. Dat was erg gezellig. En als je daarna met een volle buik in de warme kamer zit, krijg je best behoorlijk slaap. Iedereen deed dus even een tukkie toen opeens de telefoon ging. Het was Ruthy met een heftige mededeling: De bruiloft gaat niet door! Da’s wel even raar wakker worden. Zondag is ze naar Bolivia terug gevlogen.

Ik vond het wat lastig dat ik nog steeds geen tickets had kunnen kopen, maar nu was ik toch wel blij dat ik ze nog niet had. Toen dus weer opnieuw offertes aangevraagd. Zojuist heb ik er één geaccepteerd. Volgens dit vluchtschema vertrek ik op 13 januari en kom ik 14 januari in Bolivia aan. Terugvluchten zouden op 26 en 27 november zijn. In prijs maakt het eigenlijk niet eens veel uit met de reis via North Carolina (bijna exact mijn salaris van afgelopen maand). En ook nu vlieg ik via Londen en Miami, maar vervolgens ga ik nu rechtstreeks door naar Santa Cruz.

Afgelopen woensdag was mijn laatste werkdag bij Enorm Cammeraat. Eigenlijk was dat zaterdag al, want ik zou mijn twee vrije dagen opnemen omdat de planning anders wel erg krap werd. Ik had van sommige collega’s al afscheid genomen toen ik besloot toch nog even door te gaan.


Als afsluiting nog één Bolivia verhaaltje:

We hebben op de boerderij een paar hectare land met Sorghum ingezaaid. Dat is een graangewas dat als voer voor de koeien gaat dienen. We hadden een tractor gehuurd om het land te bewerken. Omdat Alvaro niet op de boerderij aanwezig kon zijn moest ik toezicht houden dat de chauffeur niet onnodig lang bezig zou zijn (de tractor en chauffeur worden per uur gehuurd).

Michel, één van de jongens van Beth El, wilde graag mee naar het land. We hakten samen met machettes wat kleine boompjes weg, zodat het ploegen makkelijker zou gaan. Na een poosje ging Michel even naar een aangrenzend weiland. Hij vindt het namelijk geweldig om in de natuur te zijn. Ik ging even kijken waar hij gebleven was en vond hem vlakbij. Hij begon enthousiast te vertellen over wat voor mooie beestjes enz. hij nu weer had gezien, maar ook dat zijn tong zo brandde. Hij had net een vrucht gegeten die hij niet kende, misschien zou het daardoor komen. Hij wees de plant aan. Ik kende hem verder niet maar herkende aan de bouw van de plant wel dat het een plant uit de nachtschade familie was. Dat is een plantenfamilie die bekend staat om de vele giftige soorten.

Even later zei Michel dat na zijn tong ook zijn hele mond brandde. En later ook zijn keel. Vervolgens kreeg hij maagpijn. Bij de boerderij aangekomen moest hij overgeven maar dat lukte niet, alleen een beetje schuim. Ik heb hem toen zout water gegeven om het braken op te wekken maar ook dat werkte niet. Toen zijn we maar naar het ziekenhuis gereden. Onderweg dreigde Michel telkens in slaap te vallen, maar dat leek ons gevaarlijk, dus hielden we hem wakker. Bij de EHBO van het ziekenhuis liet ik de plant zien met de vruchten die hij had gegeten maar men wist niet wat voor plant het was. Ze konden dus geen specifiek antigif geven. Voor het leegpompen van de maag was het inmiddels ook te laat (uur na inname). Het enige wat ze gingen doen was het doorspoelen van zijn bloed met een glucose infuus. Maar Michel was super bang voor de naald dus dat was absoluut niet te doen. Aangezien hij er weer veel levendiger uit zag, en er al een uur voorbij was zonder ernstige gevolgen, hebben we maar getekend dat we de verantwoordelijkheid op ons namen dat hij onbehandeld weer mee terug ging. Met alleen een ondersteunend drankje voor het kalmeren van de maag gingen we weer naar Beth El terug.

Eenmaal in het straatkinderhuis aangekomen gingen we direct lunchen. Michel had zijn eten al snel op en liep naar het doorgeefluik in de scheidingsmuur tussen de keuken en de eetzaal. Daar stond hij druk te springen voor meer eten of een beker drinken. Daarbij stootte hij zijn hoofd tegen de bovenrand van het doorgeefgat. Hij ging weer zitten eten en voelde eens aan zijn zere hoofd. Toen hij naar zijn hand keek bleek dat daar bloed aan zat. Hij had een snee in zijn hoofd en men besloot voor de tweede keer die ochtend met hem naar het ziekenhuis te gaan. Terugdenkend aan zijn angst voor naalden dacht ik dat hij wel onverrichter zaken terug zou komen, maar dat viel mee. Toen hij weer terug kwam uit het ziekenhuis, was zijn hoofd weer keurig dicht genaaid.
Hoewel hij totaal geen maagklachten meer had, bleef hij nog wel een tijd aandringen op zijn medicijndrankje, want al die extra aandacht en zorg is natuurlijk wel erg leuk :)